人間は動物とちがって、知的な活動、その情熱をもっている。おさなくたって、魂の衝動は強いのだ。だから子供は描きたがる。形、色にして確かめる。だが問題は自分のなかにあるものを外に突き出す、投げ出すという行為自体であって、決して出来上りの効果ではない。

Con người khác với động vật, là có nhiệt huyết hoạt động tri thức. Lúc còn nhỏ thì  sự thúc đẩy tâm hồn khá mạnh. Vì thế cho nên trẻ con muốn vẽ. Trẻ con nhận diện bằng hình dạng và màu sắc. Tuy nhiên, vấn đề đó chỉ là hành vi giải phóng, bày tỏ ra bên ngoài những thứ trong bản thân, chứ hoàn toàn không phải là hiệu ứng hoàn thành

だから子供は描きおわってしまったものはふり向きもしない。捨てられたって何とも思わないのだ、（中略）それを大事そうに拾いあげて、「これは面白い。」「坊やは才能がある。これをうまく伸ばせば、将来えらい画家になるかもしれない。」などと、観賞したり評価するのは、いつでも大人で、子供自身は、もしほめられても、そんなものかなと聞いているだけである。だから「子供の絵」というような言い方の、根本に何か間違いがある、と私は思う。描いたものには違いないが、「作品」ではない。その以前の、もっと根源的な何ものかなのである。

Bởi vì, trẻ em không hề nhìn lại những thứ đã vẽ xong. Chúng không hề nghĩ ngợi gì đến việc bị vứt bỏ. Người lớn lúc nào cũng nhặt lên một cách cẩn thận, rồi tán thưởng hay đánh giá những câu đại loại như :”Cái này hay nhỉ”, ” Con có tài năng, nếu có thể phát triển thì tương lai có thể trở thành một nhà nghệ thuật có tài”. Còn trẻ em thì nếu có được khen thì cũng chỉ nghe và nghĩ rằng : Vậy sao!. Vì thế cho nên, tôi nghĩ rằng có gì đó nhầm lẫn cơ bản trong cách nói ” Tranh của trẻ em”. Chắc chắn là thứ đã vẽ nhưng không phải là “tác phẩm”. Bởi còn có gì đó nguồn gốc sâu sa hơn

「絵」などというから、大人の「絵画作品」と混同して考えてしまう。そこにズレがおこる。大人のは見せる芸であり、商品である。はじめから観賞すること、してもらうことを目的とし、結果を予測しながら作り上げたものなのだ。いわゆる「絵描きさん」となると、描いている瞬間に、結果がわかっている。こうやれば、こうなる。習練(注1)と経験によって、色やタッチ(注2)の効果が計算できるし、生命の衝動、情熱、無目的な行動よりも、結果の方に神経が働いてしまう。出来ばえに、逆にひきずり回されているのだ。

しかも、大向こう(注3)の気配まですでに見すかして、……こんな趣向は喜ばれるだろう、これはちょっとやりすぎかな、などと意識・無意識に、そんな手応えにあわせながら仕事をすすめている。評判をとり、買手がついてくれなければ食ってゆけないし、社会が許さない。生活はきびしいのだ。無償の行為というわけにはいかない。明らかに「作品」つまり「商品」を作っているのである。大人の作品だって、本質的には生命力こそ肝要なのだ。自分の存在を純粋に外に投げ出す、突き出すアクションの質、強さによって、猛烈な魅力になる。私自身は、少なくともそのつもりである。よく、あなたの絵はわけがわからないと言われるが、「絵」でございます、というようなものは作りたくない。それ以前、そして以後のものをひたすらつきつける。――絵ではなく、芸術。そして出来るかぎり他の評価を無視したいと思っている。

（岡本太郎『美しく怒れ』による）